Pediatr. Endocrinol. 12/2013;2(43):21-26
DOI: 10.18544/EP-01.12.02.1446
Ocena leczenia L-tyroksyną otyłych dzieci z subkliniczną niedoczynnością tarczycy – badanie pilotażowe
1Department of Pediatrics, Pediatric Endocrinology and Diabetes, Medical University of Silesia, Katowice, Poland
2Division of Statistics, Department of Instrumental Analysis, Faculty of Pharmacy, Medical University of Silesia, Katowice, Poland
Słowa kluczowe: subkliniczna niedoczynność tarczycy, dzieci, otyłość, lewotyroksyna
Streszczenie
Wstęp. U otyłych dzieci i młodzieży subkliniczna niedoczynność tarczycy (SNT) występuje stosunkowo często i leczenie jej substytucyjnymi dawkami L-tyroksyny nie jest w pełni uzasadnione. Celem pracy było zbadanie, czy terapia L-tyroksyną wpływa na BMI, stężenie TSH, hormonów tarczycy oraz na inne parametry hormonalne i metaboliczne w 3.1(±1.1SD) miesiące po jej zaprzestaniu. Materiał i metody. Badaniem objęto 30 otyłych dzieci (18 dziewcząt i 12 chłopców) w wieku 12.4±3.5 SD lat, u których rozpoznano SNT i na 24 (±1.3 SD) miesiące włączono lecenie L-tyroksyną. Po odstawieniu leczenia porównano stężenia hormonów (TSH, FT4, FT3, insuliny leptyny, adiponektyny), profil lipidowy, test doustnego obciążenie glukozą, i stężenia TNF-α pomiędzy grupą badana a grupą kontrolną otyłych dzieci w wieku 13.7±2.5SD lat z prawidłowa funkcją tarczycy. Wyniki. W grupie badanej po odstawieniu leczenia stwierdzono istotnie wyższe stężenia leptyny i HDL-cholesterolu w porównaniu do grupy kontrolnej. Pozostałe parametry nie różniły się istotnie pomiędzy grupami. Około 50% dzieci z SNT miało nadal stężenie TSH pomiędzy 5 a 10 mIU/l, lecz u żadnego z nich nie wystąpiła jawna niedoczynność tarczycy. Wnioski. Leczenie L-tyroksyną otyłych dzieci z SNT nie miało wpływu na ich masę ciała, ponieważ ich ostateczne BMI nie różniło się istotnie od otyłych dzieci z prawidłową funkcją tarczycy
